De biecht van onze wielertoerist / wielerterrorist
Gepost op 17/08/2020
Met de Tour in het zicht komen niet alleen de coureurs terug samen in peloton. Ook de wielertoeristen starten hun groepsritten. Ik ben één van die ijdele would-be Van Aerten/ Evenepoels. Wielertoerist of wielerterrorist? Ik beken/ hoop: het brave engeltje is gelukkig dominant in mij, maar het stoute duiveltje fietst mee. Een biecht...
Het rode licht
Ik wil sporten, ik wil trainen, ik wil hard rijden. Een rood licht verstoort vaak dat plan, haalt me uit mijn ritme, maakt me ongeduldig én ongelukkig. Ik durf, als er geen auto’s in de buurt zijn, wel eens een rood licht niet te zien. Het fietspad
Mijn fiets is duur, kwetsbaar en vooral mijn relikwie, m'n schatje. Ik haat fietspaden die er niet goed bij liggen, want ze richten schade aan. Ze bollen bovendien niet vlot, en ik ben bang van openslaande portieren, kruisingen met zijstraten en opritten van garages. Ik zoek daarom, tot ergernis van automobilisten, het vlotte asfalt. De fietsbel
Mijn koersfiets is gestroomlijnd. Een fietsbel past daar niet op, profs hebben dat ook niet. Ik heb me jaren verschoond met het feit dat ik wat afremde en zachtjes en beleefd riep dat ik in aantocht ben. “Koop u een fietsbel”, was vaak mijn deel. Gelukkig heeft de fietsindustrie bijna onzichtbare fietsbellen gelanceerd. Het rechtse baanvak
Ik hoor rechts te rijden. Maar in een afdaling is de verleiding oh zo groot om af te snijden. Als er geen tegenliggers zijn of ik ze niet zie, flirt ik met de witte middenstrepen en ga ik er soms over. Gaat sneller. Ik geef toe, levensgevaarlijk op de Vlaamse en andere wegen. Het jaagpad
Het jaagpad is van mij. Ik moet op de openbare weg te veel rekening houden met andere weggebruikers. Eens op de jaagpaden langs de kanalen, ben ik op ‘mijn’ koersbaan. Denk ik toch. Het groepsgevoel
Eens in het peloton, krijg ik een kick. Dan is het echt. Snel, sneller, snelst. De vaart van de groep geeft ons het gevoel van de onoverwinnelijken. De verhalen achteraf zijn navenant. En als de kop door het rode licht rijdt, gaan we met de staart al wel eens mee, anders breekt dat peloton. De auto
Ik moet met hem de rijweg delen. Hij scheert me soms rakelings voorbij, toetert en foetert al wel eens. Hij is mijn risicofactor, en ik allicht de zijne. En als hij dan al eens stilstaat voor het rode licht, ga ik hem op mijn beurt voorbij. Zeker in groep voelen we ons krachtiger en slalommen we er al eens tussendoor. Achter en naast het stuur zien we terecht boze blikken. De brommer/ snelle pedelec
Niets zaliger dan achter een brommer of supersnelle fietspedelec – 40 km per uur en geruisloos, zalig – te stayeren. De ene heeft dat al liever dan de andere. En ook hier, niet zonder risico. De cyclotochten
Een fietsevent maakt het helemaal echt. Dan is het koers. Dan zijn we echt coureur en showen we onze fietswaren en gladgeschoren fietsbenen. Stewards die ons op kruispunten doen wachten, weten dat we vol ongeduld popelen om voort te hollen. Ik beklaag soms de bewoners langs het parcours van zo’n cyclo. De (plas)haag
Niks zo vervelend als die opkomende plas. Je vindt niet overal dat laatste dorpscafé. Een boom, een greppel zorgen al eens voor soelaas. Maar we zijn met een groep ook wel eens weggejaagd omdat we een Engelse haag of bouwwerf tot plasvijver maakten. Ze hadden gelijk. De gels en snoeprepen
Wanneer vinden ze nu eens energierepen en gels uit in milieuvriendelijke verpakking? Maar geen excuus om die papiertjes, plastieken omhulsels zo maar weg te gooien. Ik geef toe, er wappert er al eens een van onder mijn koersshirt, en ik fiets niet terug om het op te rapen. De openbare weg
Mijn grootste excuus. Waar voetballers, basketballers, hockeyspelers, zwemmers hun grasmat, sporthal of zwembad hebben, heb ik geen infrastructuur. De wielerbanen in Vlaanderen zijn zeer, zeer dun gezaaid, specifieke afgesloten circuits zijn al even schaars. De weg is van iedereen, is dus node ook mijn sportparcours. Dat kan niet anders dan voor conflicten zorgen, net zoals ik vroeger als straatvoetballer vaak op mijn kop kreeg om een loeier tegen het glas van de buren...
Nog even ter herinnering, wat mag/ moet: Minder dan 15 fietsers:
Verplicht op het fietspad.
Met twee naast mekaar als er geen fietspad is.
Achter mekaar als er verkeer achter de groep komt. Vanaf 15 tot 50 fietsers:
Toegelaten constant met twee naast mekaar op de rijweg, rechtervak.
Gebruik fietspad niet verplicht, wel aangeraden.
Wegkapiteins en volgauto niet verplicht, wel toegelaten.